सुनसान मध्य तिर लम्किदै गरेको रात
घडिको सेकेन्ड सुईको टिकटिक आवाज
खटपटिएको शरीर,
अनि जोड जोडले ढड्किएको मन
न मन शान्त बस्न सकेको थियो न त तन ।
दिमाग भरी घुम्दै थियो भविष्य, प्रेम र
खुल्ला आँखाले देखिरहेका अनेकौं सपना
२/४ वर्खा पछि त
जिन्दगीले तीन दशक प्रहार गरेको हुनेछ ।
अनि यो प्रहार नै प्रहार खाएको जिन्दगीले जित्यो के?
सपना धरै छन तर किन्नलाई तेरो औकात खै त?
तेरो जिन्दगी यसै जाने हो त तेरा सपना नसमेटी ठुले?
आफै भित्रको म ले आफैलाई सोध्छु,
अनि त्यो कालो क्षितिज बाट मै आफै बोलेको सुन्छु
"आजलाई सुत भोलि बिहानै औकात पाउने ठाउँ खोज्न हिड्नु पर्छ" ।
